Rudowłosa przekrzywiła lekko głowę, drapiąc się z frasunkiem po policzku. Zastanawiała się co powiedzieć, ale jako, że miała być szczera, to szybko stwierdziła, że taka będzie.

  - Kartofle znakomite... istny majstersztyk gastronomiczny. Gorzałka zaś... taka leciwa, średnia - rzekłabym. Co prawda nie rozwodniona, ale kiepsko doprawiona. Brak w niej wyjątkowości. - rzuciła, uśmiechając się przepraszająco. Jakby nie patrzeć stołowała się w nie jednej karczmie, nie z jednego kufla piła i mogła łatwo porównać. - Mimo to, waścia tawerna wręcz zachwyca mą duszę. - powiedziała, ale mówiąc to, spoglądała kątem oka na uroczą kobiecinę - Z pewnością wpadnę ponownie.

Ukłoniła się lekko, na znak szacunku do kuchni krasnoluda, po czym zaczęła powoli przyglądać się swoim towarzyszom. Nie oceniała ich; było na to za wcześnie, ale próbowała oszacować ich siły. Wydawali się mieć zrównane, podobne do niej umiejętności - jeśli patrzeć pod względem siły. "Przynajmniej nie będą zawadzać" - rzekła w myślach, odgarniając rudy lok z twarzy.

Dziewka na słowa o zjeżdżalni uśmiechnęła się lekko, od razu wybierając ześlizgnięcie się po wydrążonej w drzewie rynnie. Oczy niemalże zalśniły jak u kota. Trochę zabawy nie zaszkodzi. Sprawdziła przy okazji kieszenie.

Katrine zdecydowanie zignorowała pytanie staruszka i jako pierwsza wskoczyła na zjeżdżalnie. Potrzebowała chwili ciszy, a to była jedyna szansa na odpoczynek. Ogromna nadzieja iż.. Krasnoludy szybko skończą swój temat.
- Długo jeszcze.. - mruknęła pod nosem mimo że nie minęły nawet dwie minuty.
W głębi duszy.. czarnowłosa miała ochotę tylko na spanie.. spanie.. spaniee.. i wyruszenie w drogę. Każdy powinien się wyspać, nie rozumiała czemu rudowłosa i krasnolud traciły ogromne ilości energii na rozmawianie. Czy w życiu to jest potrzebne? Według zasad Assasyna.. to sztylety potrafią wszystko wyjaśnić.

- Stary Gefroi? Chłopcze, nigdy nie widziałem staruszka w złym humorze. Złoty człowiek z niego. Nie ma się czego obawiać - zaśmiał się karczmarz - A teraz won na dół!

Otik złapał drugiego krasnoluda z fraki, po czym wrzucił go na zjeżdżalnie i zepchnął. Następnie sam wskoczył do środka zamykając za sobą drzwi.




< PO ZEJŚCIU NA DÓŁ >
Gdy Katrine dotarła na dół po Vali nie było ani śladu. Rozejrzała się po pokoju w którym wylądowała. Był to mały budynek dobudowany do pnia drzewa. Ziemia wyłożona była słomą, aby amortyzować ewentualny upadek ze zjazdu. Po zapachu wywnioskować można, że jest to jednocześnie stajnia. Z jednej strony budynku wznosiły się duże, drewniane drzwi. Naprzeciwko, po drugiej stronie tunel wewnątrz drzewa prowadził do wyżłobionych w drzewie pokojów gościnnych.

Po chwili z rury wyjechała Beatrice delikatnie lądując na słomie. Następnie przez dłuższą chwilę panowała głucha cisza, którą przerwał krzyk zderzających się krasnoludów. Na ostatnim zakręcie obaj wypadli ze zjeżdżalni, na całe szczęście lądując w stogu siana. W tym samym momencie zza drzwi wyłonił się Vince, który najprawdopodobniej użył swojej magii aby przyśpieszyć swoją wędrówkę.




- To była dopiero jazda! Mam nadzieję że Cię młodziaku nie poobijałem - powiedział Otik do wojownika strzepując siano z ubrań - No nie ma sensu czekać, pewnie jesteście cholewka zmęczeni. Za mną kompania zaraz pokażę wam gdzie będziecie spać.

Nie czekając na reakcję pozostałych krasnolud żwawo ruszył w stronę korytarza z pokojami.

Czas, który mag zaoszczędził używając magii do podróży w dół drzewa pozwolił mu rozejrzeć się po korytarzu. Nie było w nim jednak nic na tyle interesującego co mogło by przykuć "intuicję" kupca. Kiedy w końcu wszyscy dotarli do kresu swej przejażdżki można już było ruszyć z miejsca do swojego pokoju.

- a mogłam zejść schodami.. - mruknęła Katrin, poczuła delikatne urażenie swojego honoru wybierając ten sam środek transportu co krasnolud. Zażenowana powoli ruszyła w stronę swojego pokoju, trzepiąc kurz z ubrań.
- huh.. chwila odpoczynku.. - dodała.

- Jeśli pozwolisz Otiku, już przygotowałam specjalnie dla niej pokój. Sama jej go wskażę - powiedziała z szerokim uśmiechem na ustach.

Valia złapała Beatrice za rękę, po czym zaczęła iść w stronę schodów ciągnąć dziewczynę za rękę. Nie puszczając jej weszła na wyższe piętro, po czym ruszyła dalej. Dotarłszy pod drzwi pokoju z numerem 13 zatrzymała się i wyciągnęła z kieszeni klucz z przywiązanym do niego piórem. Otworzyła szybko drzwi, po czym stanęła tuż przy nich i wskazała elegancko dłonią w stronę pokoju.

- Pani przodem - powiedziała uśmiechając się do Beatrice.